Het begeleiden van de geboorte van een kind wordt in ontwikkelde landen vaak beschouwd als een mooi en geprivilegieerd beroep. Vroedkunde onderscheidt zich inderdaad van andere zorgberoepen door de hechte moeder-vroedvrouw relatie die aan de basis van dit beroep ligt, maar vroedvrouwen worden ook frequent blootgesteld aan traumatogene gebeurtenissen. Aan de persoonlijke emotionele investering hangt dan ook een hoog emotioneel en psychisch prijskaartje. Bovendien hebben vroedvrouwen het gevoel dat deze emotionele belasting wordt genegeerd op de werkvloer en ook bij familie en vrienden kunnen ze hiervoor vaak niet terecht. Het werkveld en de literatuur geven dan ook aan dat vroedvrouwen nood hebben aan een veilig platform waar ze op vrijwillige basis kunnen praten met collega-vroedvrouwen, elkaar kunnen ondersteunen en kunnen ontladen. Steungroepen vormen hiervoor een ideaal medium. Steungroepen zijn gegrond in het principe van seriële wederkerigheid waarbij voordelen voor de deelnemer zelf voortkomen uit het helpen van anderen en het bijdragen aan de groep. Het zijn groepen die opgericht en geleid zijn door leden die eenzelfde probleem gemeenschappelijk hebben. Enige vorm van begeleiding is echter wel gewenst.

Met dit project beogen we om op basis van bestaande programma’s uit andere sectoren tegemoet te komen aan de huidige lacune binnen het vroedkundig werkveld. Dit zal gebeuren door een opleiding inclusief programma te ontwikkelen aangepast aan de noden van vroedvrouwen. Hierdoor zullen ervaren vroedvrouwen opgeleid kunnen worden tot coördinatoren om zo laagdrempelige emotionele steun te bieden aan peers door het inrichten van begeleide steungroepen.

Dit tweejarig onderzoek kent drie fasen. De eerste fase omvat een verkennende kwalitatieve studie naar de behoeften van vroedvrouwen omtrent steungroepen alsook het onderzoeken van de randvoorwaarden, goede praktijken en taken van de coördinator aan de hand van een literatuurstudie en een expertenpanel. Vervolgens wordt in deze eerste fase het programma en de opleiding ontwikkeld. De tweede fase omvat het optimaliseren van het programma door middel van een pilootproject. In de derde fase wordt een kwalitatieve studie gepland door middel van focusgroepen waar de subjectieve ervaring van de steungroep leden in kaart wordt gebracht.